بيموت ..
من كل الأشياء حواليه
م الخوف ..
م الوحده ..
م الليل ..
من نظرات الناس
من سؤالات بتدور فى دماغه ..
مش لاقيه جواب
من أصحابه اللى سابوا ..
قلبه ينزف ..
من غير ما يغطوه ..
حتى بورقه جورنان
من جسمه اللى مش قادر يتحمل
م الهم اللى مجرجر روحه ..
على الأسفلت لسابع أرض
من عقله اللى مش عارف يستوعب ..
إن الكون زى ما بيدور
الناس برضه بتتغير
بيموت ..
فى اليوم الواحد أكتر من مره
من أنفاسه المهدوده
وخطواته المحسوبه
وأفراحه المسروقه
من أيامه اللى بتطرح شوك ..
أكتر م الورد
ومن غير طعم ولون
من عمره الضايع منه هباء
من قلقه ف عز الليل ..
الرافض يمشى
من قلبه اللى ما نامشى
بيموت ..
والدنيا عليه بتضيق
رغم بساطة أحلامه
بيموت ..
علشان هو مسالم أكتر م اللازم
بيموت ..
علشان الحته اللى ف صدره ..
مش بتبطل دق
بيموت ..
اكمنه طيب جدًا
بيموت ..
. . . . . . . . . . ويموت ..
. . . . . . . . . . . . . . ويموت
..................................
مجدي عبد الرحيم