أنا حسيت بإنى اوراق فى أغصانك
وخفت ان الخريف يجى وأسقط تحت أقدامك
لكن فكرت بعد ما اكون قريب من جذور قلبك
هكون أقرب واكون أبعد واكون جنبك و قدامك
وحشتينى ورغم البعد مش هنسى بأنى عشقت أوتارك
وعمرى فى يوم انا ما ارسى بغير برك وانوارك
عشان كده هفضل انا تايه لحد ما اعود على دارك
واعيش الليل بنور عينك واكون شمسك مع نهارك
جدلت فى شعر راسك عطر من توبى
وقلت حبيبتى مكتوبي
ما بين حضنى بقى دوبى ودوبى لحد فيكى ما ادوب
لقيت كل العطور فيكي وبساتيني على خدك
فردت جناحي بأيديكي وطرت بيكي على ارضك
عشقتك حدفونى بالطوب
وقلت هفوز بأركانك وهتغلب على المكتوب
صبحت فى لحظه شىء غالب لكنه فى الهوى مغلوب
دى اخرة اللى عاش حبك وهو فيكي بالمقلوب
فيا دوب لما يفتكرك تعود فيه روحه بعد غروب
بحبك وانتى ضمانى وحتى و انتى عنى بعيد
بحبك حب خلانى اشوفك حتى وانتى بعيد
بحبك حب مهما يموت يعود من بطن جرحه وليد
عشانك اتولد قلبى وبيكى تتولد روحى
ومهما تكونى مش جنبى هتبقى معايا وفي روحى
لأنك حب مش عادى عشانك روحى فارقتنى
ده انتى عمرى و بلادي واجمل دنيا حبتنى
عشانك روحى فارقتني
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
كلمات / عادل نافع